Sommige momenten vragen er niet om vastgelegd te worden — ze fluisteren. Een blik, een aanraking, een kind in de armen van zijn moeder, omhuld door het gouden licht van de avondzon. Het zijn die stille verhalen die ik probeer te vangen: waar het licht niet alleen schijnt, maar voelt als liefde. Deze serie maakte ik van een dierbare vriendin, aan het strand bij zonsondergang. We hoefden niets te forceren. Geen poses, geen instructies. Alleen zijn, ademen, en de natuur haar werk laten doen. De zachte golven, het warme zand, de wol van de omslagdoek, de veiligheid van haar armen. Alles werkte samen. Alles was echt. Als fotograaf in Amsterdam…